Nostalgie: hoe de dingen kunnen veranderen.
Weet je nog dat gezegde: ‘Ik spreek je op MSN’? Of dat op het internet dat iconische geluidje te horen was? Ja, dames en heren, zo oud ben ik al…
Nu, nu ik dit gezegd heb, kunnen we beginnen. Laten we starten.
Voor degenen die het nog niet weten: ik verhuisde in 1999 naar Breda en begon ons Bredase avontuur in de Haagse Beemden.
Over gamen gesproken, ik herinner me dat we een Super Nintendo hadden, in de slaapkamer van mijn ouders stond, (correct me if i wrong, mama) XD
met zo’n klein tv’tje. Ik speelde Donkey Kong, geloof ik. Ik herinner me dat de buurjongen schuin tegenover ons soms oppaste.
We gingen een Nintendo 64 kopen bij een dealer thuis. De jongen die het verkocht, staat in mijn geheugen als “die jongen.” Ik herinnerde me zijn naam niet, maar mijn ouders wisten wie ik bedoelde als ik vroeg of we niet even langs “die jongen” konden gaan voor meer games. Het eerste spel dat we installeerden was
GoldenEye voor de N64. Mijn vader speelde de eerste missie en hij was goed, we keken allemaal mee, vooral mijn broer en ik. Het is moeilijk voor te stellen, maar in de speelkamer stond een enorme, brede tv. Ik denk dat hij even zwaar als zo’n kleine koelkast was
Ik herinner me mijn eerste vriendje in Breda. We speelden vaak in de buurt en hielden sneeuwballengevechten met mijn broer en zijn vrienden, en soms zelfs met willekeurige mensen in de buurt. We gebruikten auto’s om de ballen te ontwijken of bouwden een muur van sneeuw. Ik ging naar school op de Burgst en heb daar leuke tijden beleefd, vrienden gemaakt en weer afscheid genomen.
Toen ik wat ouder werd en nog in de Belcrum woonde, hoorde ik dat onze oude school niet meer bestond en in appartementen was veranderd.
Belcrum &meer
Denken aan mijn jeugd
Games zijn altijd al een van mijn grootste passies geweest, en ik ben er praktisch mee opgegroeid. Ik hoop van harte dat ik mijn leven lang van games kan blijven genieten. Toen ik nog een gelukkig kind was, nam ik mijn moeder steevast mee naar de Bart Smit-winkel om iets leuks te kopen. Yu-Gi-Oh was destijds helemaal de hype, en alle kinderen op mijn basisschool speelden het met elkaar. Ik smeekte mijn moeder altijd om een Yu-Gi-Oh deck voor me te kopen. Het grappige was dat ik altijd precies wist welk deck ik wilde hebben, en het lag altijd netjes uitgestald achter de dame bij de kassa. Dit alles speelde zich af in de Heksenwiel, dat geweldige winkelcentrum in de Haagse Beemden waar zoveel van mijn jeugdherinneringen zijn ontstaan.
Toen we in de Belcrum woonden, gingen we vaak naar De Vucht, een winkelcentrum in de Hoge Vucht.
Wanneer mijn moeder boodschappen ging doen, liet ze me mijn eigen gang gaan. Ik wist altijd precies waar ik wilde zijn. In dat winkelcentrum stond een Intertoys. Mijn moeder wist altijd waar ik uithing en kwam me halen als ze naar huis ging. Ik heb daar uren doorgebracht, en vaak kocht ik niets, maar ik keek en stelde vragen. Ik voelde me helemaal in mijn element! 😄
Ook in de Hoge Vucht ging ik vaak naar Intertoys en bracht daar uren door. Mijn moeder wist dit maar al te goed, want ze kwam me halen zodra ze klaar was met boodschappen doen.
Toen ik wat ouder werd, ging ik steeds vaker zelfstandig naar de stad, en de E-plaza was mijn favoriete plek. Een winkel vol met alleen maar games, dat had ik nog nooit eerder gezien. Ik kende de eigenaar, Stefan, die altijd aanwezig was. Leuk weetje: hij zat op de Mytylschool De Schalm, en E-plaza was al failliet of uit het straatbeeld verdwenen, maar een nieuwe leraar op school vertelde dat Stefan zijn tweelingbroer was, en dat bracht veel herinneringen terug.
Bij E-plaza kocht ik mijn eerste PS3, en ik herinner me nog goed de spellen die ik daar kocht: GTA San Andreas en Super Smash Bros Brawl voor de Wii.
Nog een leuke feitje is dat: Een klasgenoot vond toevallig een verborgen
lepel op het pleintje, en toevallig was er onlangs een vrouw ontsnapt uit de
Koppel gevangenis. Ze had een ontsnappingstunnel gegraven met behulp van een lepel. 
Mijn klasgenoot zei: “Kijk Steven!’ Ik zag dat de lepel verbogen was, ik lachte.
Ik herinner me ook Rik, die vroeger mijn persoonlijke begeleider was. Zegmaar, een betaalde maatje was. Over hem heb ik een gedicht geschreven in mijn tweede boek “De Waarheid.”
En dan Foregames. Ik herinner me niet meer precies wanneer ik voor het eerst in aanraking kwam met Foregames, maar ik weet dat ik er vaak naartoe ging nadat mijn avontuur bij E-plaza voorbij was. Het was een gamezaak met nog meer games en old-school spullen. Je kon games testen op de consoles die achter hard plastic stonden, en de controllers zaten vast aan zo’n lang handvat. Weet je het weer?
Tegenwoordig is dat niet meer zo, maar later heb ik deze gamestore uitgeroepen tot mijn favoriet. Ik kwam er steeds vaker, soms alleen en soms met vrienden. Ze deden net dat stapje extra: je kon de games spelen voordat je ze kocht. De medewerkers waren altijd vriendelijk en geduldig. Het was echt een geweldige plek voor gamers.
Ja, toen de naam van die eigenaar viel, begonnen er veel mooie herinneringen los te komen. Het waren stuk voor stuk geweldige herinneringen, maar het deed pijn toen dat filiaal uiteindelijk haar deuren sloot. Mijn ogen vulden zich met tranen bij het idee dat die plek, die zoveel betekende voor mijn jeugd, niet langer beschikbaar zou zijn. Het was als het verlies van een stukje van mijn verleden.
Toen ik hem sprak en de zaak waar hij werk vertelde hij het échte verhaal van ruim 10 jaar geleden. Toen ik dat hoorde werd ik verdrietig en zo boos. De toeslagen affaire is denk ik één van de pijnlijkste maatregelen in de Nederlandse geschiedenis. (controlleren
Intertoys
Intertoys… Dat was ook een plek waar ik heb gewerkt, eerst als stagiair en later als een vaste medewerker. Mijn werkplek was de Intertoys in de Barones, midden in het hart van Breda. Als ik terugdenk aan die tijd, overstromen de herinneringen aan mijn kindertijd. Ik herinner me de lachspiegel voor de winkel en de freeworkshop die ernaast zat. Maar alles is veranderd, en de oude Barones ziet er niet meer uit zoals ik me herinnerde. Intertoys verhuisde naar de Grote Markt, waar vroeger een fietsenwinkel zat
Als ik iemand hielp, dan zag ik me jongere ik weer in die jongen..
Ik heb niet alleen winkels, maar ook mensen en plekken in de loop der jaren zien veranderen, en dat alles binnen 20 jaar. Dit was allemaal in de tijd dat ik nog niets te maken had met gedichten……
0 Comments