NOSTALGIE: The Last Airbender

Published by steven gerards on

Wow, dit is lang geleden. Dit brengt herinneringen naar boven en doet me denken aan vroeger. Ik neem jullie mee naar een bijzonder deel van mijn jeugd. Ga je met me mee? Let's go.

TV kijken

Vroeger keek ik veel televisie. Ik had mijn eigen tv op mijn kamer tijdens mijn tienerjaren. Als ik er nu aan denk, kan ik me mijn kamer in verschillende opstellingen herinneren. Nou ja, "we" zeggen, maar het was voornamelijk mijn moeder die de meubels verplaatste, haha.

Ik herinner me nog dat mijn tv in een grappige kast stond met schuifdeuren die je op en neer kon bewegen. Wat betreft tv-programma's, keek ik veel naar Nickelodeon, met series als Spongebob, As Told by Ginger, en aan de andere kant was er het tv-kanaal genaamd Jetix. Maar vandaag gaan we vooral praten over Nickelodeon, want dat was geweldig. Naast Spongebob waren er shows als Danny Phantom, Timmy Turner en natuurlijk Avatar: The Last Airbender.

In het begin was ik niet meteen verkocht aan Avatar. Meestal keek ik ernaar als er niets anders op tv was of als ik me verveelde. Maar na aflevering na aflevering werd ik steeds meer betrokken bij het verhaal van Aang, Katara en Sokka. Tussen ons, ik had stiekem een crush op Katara. Daarom bleef ik kijken. Sokka vond ik niet zo'n leuk personage. De enige die ik echt bewonderde, was oom Iroh.

BOEK AARDE

Nu, als ik terugdenk, zie ik alleen maar goede tijden. De nieuwe afleveringen waren geweldig, maar ze werden vaak op een vervelend tijdstip uitgezonden, rond 18.00 uur. Mijn moeder riep me van beneden naar boven om te komen eten. Ik schreeuwde terug dat ik eraan kwam, maar het was moeilijk om mij van de tv weg te krijgen. Soms werd het eten koud, maar dat wilde ik niet missen.

De afleveringen waren het tweede seizoen, het Aarde-boek. Oh, en trouwens, ik keek de serie in het Nederlands, want dat werd uitgezonden op Nickelodeon. In dat seizoen werden we voorgesteld aan een nieuw personage, Toph,
de beste aardemeester die we ooit hebben gezien. Ik vond haar geweldig. Ze was blind, maar vocht als een professional en gebruikte haar handicap als superkracht.

We leerden haar steeds beter kennen, en ze werd een belangrijk personage. Haar ouders begrepen echter niet hoe sterk ze was. Ze zagen alleen maar een blinde dochter die beschermd moest worden vanwege haar handicap. Het is net als in het echte leven, waar mensen met een beperking vaak als zwakker worden gezien.


Gelukkig had ik ouders die me niet constant in de gaten hielden.
Maar voor Toph was dat anders. Haar ouders zagen alleen haar handicap en niet haar kracht.

Iroh's scène

Ik wil jullie meenemen naar een aflevering die ik vroeger niet zo leuk vond. Ik wilde actie en gevechten, maar in plaats daarvan kregen we achtergrondverhalen te zien. Ik wilde Aang zien!

Nu, de serie is afgelopen en ik ben volwassener geworden. Ik denk nu anders dan toen ik een tiener was. Nu begrijp ik die specifieke aflevering veel beter. Sterker nog, ik vind die aflevering, vooral de scène waar oom Iroh boven op een berg bij een boom zit en zijn overleden zoon herdenkt op diens verjaardag, buitengewoon ontroerend.

Ik heb zelfs opgezocht waar het liedje vandaan komt dat hij zingt. Het blijkt een gedicht te zijn dat voorgedragen wordt, en ik kan niet anders dan onder de indruk zijn. Die scène is zo diep, treurig en mooi dat ik elke keer in tranen ben als ik hem opnieuw bekijk. En dit is een kinderserie, dat is toch wel bijzonder. Tegenwoordig kijk ik naar kinderprogramma’s en realiseer ik me pas nu hoe diep en belangrijk ze kunnen zijn.

Boek vuur

En dan hebben we het nog niet eens over prins Zuko gehad. Een jongen die verlangt naar respect van zijn vader maar worstelt met zichzelf en wat hij echt wil. Uiteindelijk wordt hij beloond omdat hij Avatar Aang heeft verslagen en krijgt hij het respect van zijn vader, maar is dat wat hij echt wilde? Hij proeft even van dat succes, maar uiteindelijk blijkt het te mooi om waar te zijn. We zien Zuko, net als de andere personages, ouder worden en hun doelen veranderen. Ze veranderen, en wij veranderen met hen. Dat is wat ik zo mooi vind aan een verhaal als dit. Het weerspiegelt onze eigen groei en ontwikkeling.

Ik heb de hele serie bekeken, en ik heb zelfs een deel van seizoen 3 op YouTube gezien voordat het in Nederland werd uitgezonden. Dat was weliswaar in het Engels. Ik deed dit puur omdat ik niet kon wachten. Ik wilde weten waar het verhaal naar toe leidde. Toen de aflevering op Nickelodeon kwam, had ik spijt van wat ik had gedaan. Mijn hoofd maalde steeds van “ik heb dit al gezien,” snap je. Toch keek ik, omdat het leuk bleef.

Dus, samengevat, deze show heeft veel bij me losgemaakt. Als ik het hele verhaal bekijk.

 Oh, en ik ben ook vergeten te vermelden dat er een aflevering was die me de rillingen bezorgde en een scène waarbij ik als tiener bijna in tranen uitbarstte van ontroering. Echte diehard fans kunnen vast wel raden waar ik het over heb.


0 Comments

Geef een reactie

Avatar placeholder