Artikel: historie. Waarom je graag een loser wil zijn.

Published by steven gerards on 27 januari 202427 januari 2024

G

rappig, dat ik dit ooit zou schrijven.

Even in het kort. Ik ben Steven Gerards. Ik kom uit Breda en ik slaap met knuffels in bedXD

Ja, jehoort me! Ik slaap met knuffels

Mijn beperking.

‘Wat een loser ben ik’ ‘wat een loser ben ik ook’

Dat is iets wat ik vaak zei tijdens mijn tienerjaren, hardop of in mezelf. Soms deed ik het voor de grap of om aandacht te trekken. Die behoefte om stiekem in de aandacht te blijven, bleef na de grappen en rollen grotendeels serieus. In een ander artikel heb ik eens gezegd dat ik jaloers was op andere kinderen die naar de MAVO/HAVO gingen, naar een ‘normale school’. Op onze oude school kregen we nauwelijks huiswerk of ‘strafwerk’, zoals nablijven. Het is ironisch dat we zo dachten, maar het kwam ergens vandaan. Toen spraken we met leerlingen van de KSE, en zij waren jaloers op ons omdat wij iets hadden wat zij niet hadden, zoals nauwelijks huiswerk, meer vrije tijd en langere pauzes.
Voor iemand op het middelbaar onderwijs is er natuurlijk meer te verwerken dan voor ons op het speciaal onderwijs. Het andere grote verschil is, en dan spreek ik voor mezelf, dat we moeten accepteren wie we zijn. De meeste medeleerlingen op mijn school wilden heel graag meer lesstof en belangrijke onderwerpen begrijpen. Het enige probleem was waarschijnlijk dat we niet wisten wat de belangrijkste stof was. Op onze school varieerde het leerniveau zo sterk vergeleken met een reguliere school.
Met andere woorden, we konden niet hogerop vanwege problemen. Veel mensen werden ook onderschat en klein gehouden in hun denkvermogen, terwijl ze veel meer konden.

Bijvoorbeeld, wij leerden veel praktische vaardigheden, zoals hoe je met het openbaar vervoer moet omgaan. In onze tijd bestond 9292 nog niet. We moesten de dienstregeling van de bushalte bestuderen of de vertrekborden van de trein leren begrijpen. Ik denk dat er weinig mensen zijn die dat nog doen. Lees jij dat, dan hou ik van jou XD

En andere praktische zaken leerden we bijvoorbeeld tijdens maatschappijleer. Sommigen begrepen het, anderen niet. Ik bijvoorbeeld. Ik was geen goede leerling. Ik was meer een clown en het boeide me niet echt. Misschien kwam het door de lerares, de moeilijkheidsgraad, of vanwege de manier waarop mensen ons behandelden van ‘je kunt dit niet en zeker dat niet’. Met andere woorden, we werden gekleineerd.

We waren nog te jong om voor onszelf op te komen van, ‘ik kan het wel. Let maar op!’

Ik geloof dat als je aan mijn oude klasgenoten van mijn oude school zou vragen of ze een droom hebben over wie ze willen worden, dan zou het antwoord beperkt zijn.”

Ikzelf, had er niet zo problemen mee met het niveau. Ik zat toch maar meer te klieren dan op te letten. Mijn nare ervaring kwam meer doen ik ouder werd en mensen buiten de school vervelende opmerkingen gingen zeggen, waardoor ik dat stomme gevoel soms mee nam naar school. Wat ik ook vervelend vond is de kinderen die in mij buurt woonde (me niet pesten) die op ander scholen zaten. Het voelde alsof die kinderen een ander leven had, omdat ze huiswerk krijgen en ander soort les. Natuurlijk hebben leraren gezegd wat ik wel en niet kan in de toekomst.

Het probleem is dat leraren of dokters vaak zo’n velletje papier met een IQ-testuitslag geven, en daardoor gaan mensen meer waarde hechten aan hun IQ dan aan hun EQ.

. Als ik nu een IQ test zou doen dan komt nog steeds het IQ ‘te dom zijn’ zo werd vaak bestempeld.

en oja, waar newman collega of andere middelbare schoon een kleine klas

Lekker gek doen

Nu ik ouder ben en niet meer op school zit, leer ik pas echt wat belangrijk is in het leven. Lekker gek doen deed ik ook in mijn jongere jaren, maar toen met weinig diepgang, zegmaar dan in mijn kindertijd. Tegenwoordig doe ik nog steeds lekker gek, maar nu met meer diepgang en een doel.

Ik herinner me nog dat ik naar het Florijn College ging. Heb ik al verteld dat ik die school verschrikkelijk vond? Vind het nog steeds een verschrikkelijke school, als je in mijn schoenen stond. Het was precies de school waarvan onze leerlingen droomden: veel huiswerk, belangrijke vakken. Ik zeg je eerlijk, ik kan nog steeds niet geloven dat dit is wat ik ooit heb gewenst. Na mijn tijd op die school kon ik doorstromen naar MBO 3 Detailhandel, maar ik weigerde vanwege vooroordelen en negatieve opmerkingen die ik te horen kreeg.

Ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan. Een goede vriend koos wel die route en met succes. Maar waar is hij nu? HIJ IS VRACHTWAGENCHAUFFEUR!! Toet toet!

Vertrouwen

Na het schrijven van veel boeken en van optreden naar optreden gaan, heb ik een nieuw vertrouwen in mezelf gekregen.
Zeker omdat ik mensen ontmoet die in mij geloven en gelukkig niet kijken naar wat ik heb, maar meer naar wat ik kan. Ik herinner me nog dat ik veel twijfels had over mezelf. Maar doordat ik mijn grenzen heb verlegd en mensen ben gaan ontmoeten die ook hun worstelingen hadden, heb ik ontdekt dat ik niet alleen was in het gevoel van tekortschieten.

bijvoorbeeld (Daar heb je hem weer)

Eminem en Naruto maken me steeds blijer. Uiteindelijk ben ik blij dat ik de langste weg heb gekozen om populair te worden. Hierdoor heb ik veel geleerd. In het begin wilde ik meteen wereldberoemd worden, vergelijkbaar met Michael Jackson.

Ik ben er trots op dat ik als een "loser" word gezien, ook al raden mensen het af om als een "loser" beschouwd te worden. Ik draai graag negatieve woorden om in positieve zinnen. Het hangt vaak af van hoe mensen die woorden interpreteren. In een van de boeken van Naruto zegt de hoofdpersoon, Naruto, iets in de trant van: "Ja, ik ben een loser, maar ik zal een beroemde loser worden waar iedereen jaloers op kan zijn." Dit zijn misschien niet precies zijn woorden, maar eerder mijn interpretatie. Er zijn nu eenmaal veel mensen op aarde die ooit als "loser" werden gezien en uiteindelijk succesvol werden, net als ik.