HISTORIE: het ouder worden (Steven edition)

Published by steven gerards on 12 oktober 202312 oktober 2023

Glimlach, glimlach. Ik hoor al wat je gaat zeggen. “Aah, man, toe, niet zo dramatisch. Je bent nog jong.” Dat klopt, maar soms voel ik me al een oude lul, terwijl ik eigenlijk pas net kom kijken. Of zoals ik het noem: ik ben net uit de poepluiers gekomen. Hihi.

Tweestijd

Nou, het probleem met mij is eigenlijk dit: ik zit in tweestrijd. Aan de ene kant zou ik graag wat jonger willen zijn, maar ik wil deze mindset van hoe ik nu denk niet verliezen. Ik denk dat ik nu wel tien keer gelukkiger ben dan ik ooit was. Ik ervaar veel minder stress en kopzorgen. Als ik terugga in de tijd of mezelf weer jong maak, krijg ik mijn oude manier van denken terug, en dat wil ik niet. Het liefst zou ik wat jonger zijn, maar wel met de mindset die ik nu heb.

Echter, als ik die oude mindset nooit had gehad, had ik nooit deze fantastische boeken en verhalen geschreven. Ik was nooit zo gegroeid en in staat geweest om mijn trauma’s en andere problemen achter slot en grendel te stoppen. Met andere woorden, die vervelende mindset was nodig om me hier te brengen. Welkom in de wirwar van gedachten in mijn hoofd. Ik ben een complex persoon van binnen.

Het niet leuke aan ouder worden is dat ik steeds sneller richting de 100 jaar ga. Als ik daarover nadenk, lijkt het wel een nachtmerrie. Mensen zeggen vaak dat de tijd vliegt, en voor je het weet ben ik oud en beperkt in wat ik kan doen. Misschien ben ik morgen al weg, of misschien duurt het nog een week. Die gedachten zijn echt angstaanjagend, en ik wil ze snel uit mijn hoofd zetten en me richten op positieve gedachten. Als ik weer 18 jaar zou zijn, of zelfs jonger, dan zou het veel langer duren voordat ik die 100 jaar bereik. Alleen al daarom zou ik graag jong willen blijven, zonder rimpels in mijn gezicht

Duistere tijden

Ik ben al blij dat ik in staat ben om zo positief te denken, en nog belangrijker, dat ik daadwerkelijk positieve gedachten kan omarmen. Begrijp je wat ik bedoel? Ik herinner me nog goed dat ik die verschrikkelijke brief of gedicht had geschreven. Het heette “Afscheidsbrief,” en de reden waarom ik het had geschreven, was heel duister

ik ging ervan uit dat ik binnenkort zou sterven, en ik wilde iets achterlaten voor mijn familie zodat ze begrepen waarom ik weg wilde gaan. Ik beschouw mijn tweede boek nog steeds als mijn beste werk. Mijn donkere gedachten en wie ik toen was, zijn erin beschreven. Met opzet heb ik een gedicht in mijn nieuwe dichtbundel opgenomen.

Met ander woorden, ik heb veel trauma’s moeten verwerken, maar daar wordt je alleen maar sterker van in het leven. Mijn recente pijn kan je lezen in mijn 6de en 7de boek

Door de tijd heen (wow, ik dit zeg klink ik echt oud:p)

Leer en leer ik steeds meer van het leven en mijn mainset veranderd positiever. Mensen zeggen dat ik soms wat liever nou mezelf mag kijken. Ik heb mensen weggaan, die vrienden/mensen ontdekt en/of oude mensen die zijn gebleven. Ik vond het heel erg dat vrienden weg gingen of we zijn geen vrienden maar meer kennissen.

En ik sta misschien niet op de eerste plaats in je ranglijst om te bellen maar nu denk ik van. Het is oké. Het is oké als ik niet je beste vriend bent.

Ik kan ook leven Met de negende plek, snapje. Ik wilde ook heel graag beroemd worden en heel snel want wat ik eerder zei. Waarschijnlijk ga ik op een jonge leeftijd dood. Nu heb ik tijd zat. Weetje en ik heb mensen die voor me kunnen werken/die me linken met belangrijke mensen. Geen stres meer.

Seriemoordenaars

Ik zeg het niet graag maar ik ben ook fan van seriemoordenaars. Ik heb hun bestudeerd en ik vind het fascinerend hoe een mainset kan zijn. Gelukkig heb ik niet zo mainset, maar zo mainset kon ik wel hebben denk ik.

Wat ik nooit gedacht had

In ieder geval is mijn mindset helemaal anders dan in het begin. Ik geef toe dat het niet makkelijk kan zijn om te accepteren wie je bent, vooral als je een handicap hebt. Je bent speciaal, en ik weet dat je misschien liever normaal zou willen zijn, net als je leeftijdsgenoten. Maar ik zou je eerlijk willen vertellen: je bent niet normaal, je bent speciaal. Denk aan jezelf als Harry Potter, die de enige is die Voldemort kan verslaan, of als die ene persoon die het verschil kan maken voor iemand anders. Deal ermee, dat is alles wat je kunt doen. Ik vond het vroeger ook stom om kinderachtig te doen of te dansen op muziek die als 'vrouwelijk' wordt bestempeld. Tegenwoordig geniet ik er ook van om naar K3-nummers te luisteren en denk ik gewoon: "I Don't Give a Fuck."