Historie: Goede voornemens hebben en hoe pakt dat uit.
Het is dinsdag, 2 januari 2024, mijn eerste werkdag van het nieuwe jaar. Met een paar vrienden hebben we gezellig het nieuwe jaar ingeluid, en altijd komt de vraag terug: ‘En wat zijn jouw goede voornemens voor het komende jaar?’ Je hoort verschillende reacties. De ene geeft er niks om, en een ander geeft er veel om. Ik heb ook wat goede voornemens. Nou ja, goede voornemens, het zijn meer wensen dan voornemens.”
Weten wie ik ben
Hoi, ik ben Steven Gerards, 28 jaar oud en woonachtig in Breda. Ik zie mezelf als een jongen met een rugzak, zowel letterlijk als figuurlijk.
Ik herinner me nog dat ik in het begin constant mezelf opnieuw moest introduceren, en dat vond ik behoorlijk irritant. Na 10 jaar blijkt het echter normaal voor me te zijn geworden, en ik voel me nu vrijer dan wanneer ik onbekend ben.
Dus ja, ik weet hoe ik heet, maar wie ik eigenlijk ben, is soms moeilijk te plaatsen. Het heeft een aantal jaren gekost om uit te zoeken wie ik echt ben en vooral wat ik wil en leuk vind.
Goede voornemens
Elk jaar heb ik goede voornemens in mijn hoofd, maar die vertel ik bijna nooit. Dat kwam vooral door schaamte of omdat ik het voor mezelf wilde houden; anders komt het niet uit.
Ik herinner me nog toen ik in de Belcrum woonde en een van mijn goede voornemens was ‘meer vrienden’. Ook al zou je kunnen zeggen dat ik de beste vrienden had, voor mij was dat niet genoeg. Ik focuste meer op wat ik niet had dan op wat ik wel had. Ik geef eerlijk toe, als je niet focust op de dingen die je wel hebt en er geen aandacht aan besteedt, kunnen die mensen ook verdwijnen.
Dus, elk jaar had ik wel andere voornemens. Sommige kwamen min of meer uit en andere helemaal niet. Naarmate je ouder wordt, ontwikkel je steeds weer nieuwe interesses. Sommige oude interesses verbrokkelen of verdwijnen in de ijskast. Maar bij mij…
Erbij horen
In de afgelopen tijd ben ik hier meer open over geworden dan vroeger. Ik wilde er altijd bij horen, aanwezig zijn op dat feestje of bij dat evenement, puur om erover te kunnen praten en om één persoon te zijn. Vooral bij grote evenementen of landelijke feesten voelde ik de drang erbij te zijn, bijvoorbeeld Carnaval. Carnaval vind ik overigens heel leuk, maar er waren ook feestjes waarvoor ik een masker opzette. Ik deed alsof ik het leuk vond, puur voor de schijn. Bij velen moest ik mijn best doen om het leuk te hebben, en 9 van de 10 keer vond ik het dan daadwerkelijk leuk. Dit had ik ook bij mijn eerste hardstyle festival, Intens Festival.
Met andere woorden, vroeger ging ik behoorlijk ver om erbij te horen, om te ontdekken waar ik thuishoorde en of dat mijn verlangen naar een gelukkig leven kon vervullen.
Nu voel ik wel dat gevoel van erbij horen, maar soms kriebelt het. Daarom vermijd ik het liefst sociale media met foto’s van wilde feestjes. Maar zelfs als ik bij het vetste feest aller tijden was, of bij jou thuis met veertig man, voelde ik toch niet die ultieme sfeer.
Moeilijk kind
Een ander aspect is dat ik snel uitgekeken ben op iets. Voor mij hoeft het niet 24/7 in de stad te zijn; op een gegeven moment ben ik er klaar mee en kijk ik er niet naar uit. Aan de andere kant wil ik er wel zijn, wie weet gebeurt er iets unieks. Ik voel me altijd tussen wal en schip, zoekend naar wat me echt gelukkig maakt in het leven. Het ‘open-minded’ idee is in ieder geval een goede benadering.
Ik weet wat mij echt blij maakt, en dat is schrijven. Maar als ik daar te vaak mee bezig ben, raak ik in een sleur. Als je eenmaal in die sleur zit, is het moeilijker om terug te gaan
je kunt het een beetje zien als een sport-blessure waardoor je even niet meer kunt werken. Na een tijdje, kan je weer werken,maar dat gaat niet zo makkelijk. Je raakt uit je ritme en verliest je motivatie. Terugkomen en weer effectief aan de slag gaan kost tijd.
Soms vind ik schrijven nutteloze tijd, en denk ik dat ik die tijd beter zou kunnen besteden aan vrienden of sociale contacten.
Soms dit en soms deze gevoelens.
Dat is bestwel akkelig om deze gedachtes te hebben.
het is ook nooit goed
‘
Jeffrey Dahmer
Normaal gesproken geef ik dit soort mensen geen podium, maar in mijn gedachten hebben ze wel een plek. Ik vind ze fascinerend, interessant, en ik geniet ervan om naar ze te kijken.
Na veel van deze individuen te hebben gezien, springt er één echt uit, puur vanwege zijn persoonlijke ontwikkeling. Hij heeft duidelijk veel gevochten in zijn leven over wat hij leuk vond en wat als een “gezond leven” werd beschouwd. Zijn vreugde kwam voort uit het willen zijn van bloed en vlees, van mensen of dieren. Dat bracht echter ook eenzaamheid met zich mee,
want de meeste mensen hebben niet zulke behoeften. De meesten gaan naar feestjes of andere sociale evenementen, maar hij niet. Hij probeerde er alles aan te doen om het leuk te vinden, maar het mocht niet baten. Deze gevoelens herken ik heel goed, en soms voel ik me ook zo. Soms weet ik niet of ik mezelf gelukkig kan maken, of ik denk er te veel over na. Daarom ben ik soms jaloers op mensen die gewoon gaan en weinig nadenken.
O ja en even dit
Op 2 januari 2024 moest ik werken, en tijdens het werk ontwikkelde zich een artikel in mijn hoofd, en dat is dit artikel geworden. Ik dacht: ik moet ook een gedicht maken over dit onderwerp. Vervolgens ging mijn hoofd daar aan werken, en hier is het dan. Hopelijk vinden jullie het de moeite waard.
Het Jeffrey Dahmer- syndroom
Een deel wil je terug,
maar het echte deel,
wilt vooruit kijken, niet terugkijken,
Wat mis is gegaan is misgegaan,
het is verledentijd.
Meerdere werelden zijn
tegen elkaar gebotst
De lust is er nog om het
verlangen van dat iets, weer vast te pakken, maar de wil zegt, nee, nee.
We weten zoveel, maar eigenlijk weten we heel weinig van de wereld en wat onze
gevoelens, goeie bedoelingen nou willen,
in dit leven.
Dit noem ik het Jeffrey Dahmer-syndroom
De activiteiten waren verstandelijk, maar voelde slecht aan
De experimenten die we deden, waren onverbiddelijk, gewoon slecht,
maar voelde zo goed.
Uiteindelijk gooi je dat stukje iets, gewoon weg
als een slap plakje kaas en uiteindelijk, misschien krijg je spijt van de dingen
die je niet wou
Jouw lichaam en geest wil ik figuurlijk opeten zodanig, dat ik mijn levenloze leventje weer zinvol in het leven kan maken, maar de vaderfiguur in mij,
raad hij het af
‘Stop ermee’ zei hij erbij
0 Comments