ANDERS DENKEN: De waarheid of leugens
Als dichter, rapper, en verhalenverteller, creëren we verhalen omdat we geloven dat het belangrijk is om ze met jou te delen. Soms schrijven we uit verveling, soms omdat het onze passie is. We vertellen over fictieve gebeurtenissen en fantastische avonturen. Net zoals sprookjes, zoals die van Sinterklaas, die we aan onze kinderen en kleinkinderen vertellen om hen te verwonderen. En nu begrijp ik waarom.
In mijn jeugd, geloofde ik hartstochtelijk in Sinterklaas en zijn pieten, net zoals elk ander kind. Elke avond zongen we Sinterklaasliedjes voordat we onze schoenen zetten. En de volgende ochtend vonden we een cadeautje.
Ik herinner me nog goed die keer in de Lunet (een oud winkelcentrum in Breda) waar ik hem zag, Sinterklaas, en zijn zwarte pieten waren ook aanwezig. Het was zo echt en ik geloofde er sterk in.
Ik was vroeger een snot ventje, maar ook echt! Ik wilde niets dan de waarheid horen, hoe pijnlijk die ook was.
Toen ik eindelijk de waarheid hoorde, brak mijn hart. (Let op, ik heb het nu niet meer over Sinterklaas, maar over een ander droevig verhaal.)
iemand vertelde me ooit: ‘We gaan niet met je uit omdat je gehandicapt bent.’ Het was direct en eerlijk, en hoewel het me boos had kunnen maken, was ik verrassend opgelucht. Eindelijk had iemand de waarheid uitgesproken. Toch voelde het niet helemaal goed. Velen hielden me aan het lijntje en vermeden directe vragen.
Snap je waarom ik altijd sceptisch was? Wanneer iemand zei: ‘Je doet het goed,’ vroeg ik me af, ‘Zeg je dat om me gerust te stellen, of meen je het echt?’
Helaas herinner ik me ook die ene keer dat iemand me voor schut zette bij een meisje dat ook bij Café Dikke stond. 'Ken je deze gehandicapte al? Luister eens naar zijn stem.' Die eikel lachte het hardst, en enkele minuten later wilde hij me in elkaar slaan.
Hij miste gelukkig.
Ik herinner me niet precies wanneer ik bepaalde dingen begon te begrijpen. Het kwam waarschijnlijk door ouder te worden, maar zelfs als je de waarheid vertelt, hoeft het niet dé waarheid te zijn. Het is jouw waarheid. Een lerares zei ooit zoiets tegen me, Toch?
Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dit: ik weet dat ik een beperking heb. Ik weet dat mijn stem anders klinkt. Ik weet te veel, maar okay, ik begrijp het. Maar laat mijn wereld en de rest van de wereld leuker zijn. Is het antwoord nee? Toen ik de waarheid wist, wilde ik alleen nog maar drinken, drinken en drinken om het te vergeten. Daarom vertellen we verhalen, fantasierijk en levendig, om het leven wat kleur te geven. En we weten hoe bevredigend het is om een kind te zien glimlachen.
Begrijp je? Daarom wil ik geloven in het onbekenden.
Mijn vader leest dit trouwens ook mee. 🙂 🙂 🙂
0 Comments