Jaloezie. Een bucketlist maken.
Een bucketlist maken. Maak een plan voor jezelf, maak een bucketlist, Durf te dromen en leef je dromen na.
Challange.
Wat ik tot nu toe heb bereikt, is al heel wat, maar mensen die me echt kennen, weten dat ik graag mijn dromen wil bereiken. Daarom ga ik een uitdaging aan voor altijd. Mijn hoofddoel is oneindig. Ik weet waar ik naartoe wil en wat ik moet doen, maar of het lukt, dat weet niemand. Maar ik garandeer je dat het gaat lukken
Boeken verkopen
Ik heb altijd gedacht dat als ik mijn boeken zou verkopen aan beroemdheden of bekende Nederlanders, ik dichter bij bekendheid zou komen. Maar ik zat ernaast. Ik herinner me dat ik de krant las en daar stond dat Guus Meeuwis naar Breda kwam om zijn kookboek te promoten.
Toen ik dat las, voelde mijn onderbuik alsof ik naar hem toe moest. Ik wilde dat Guus Meeuwis mijn boek zou kopen. Deze uitdaging, deze droom, leek behoorlijk egoïstisch in mijn hoofd, en sommige stemmen zeiden dat het me niet zou lukken. Ik heb dit niet eerder met iemand gedeeld omdat ik wist dat mensen me voor gek zouden verklaren. Een probleem van mij is dat ik vaak al invul wat anderen denken.
Bijvoorbeeld: als mijn hoofd denkt dat het niet zou lukken, projecteer ik dit automatisch op anderen. Snap je? Dit is vaak een slechte gewoonte of gedachte van mij en meestal pakt dit echt heel slecht uit in mijn hoofd, en dan kan het zijn dat ik in een dal beland.
Ik vecht constant tegen mezelf over wat ik kan en wat ik niet kan. Meestal vul ik al in dat het niet zal lukken. Zeg maar, ik weet dat het 99% niet gaat lukken, maar ik wil het zo graag. Ik heb dan nog 1% over, en die 1% is mijn strijdlust dat ik het wel kan. Ik wil niet bewijzen tegen anderen, maar vooral voor mezelf.
Ik vroeg een vriend of hij mee wilde gaan naar de boekenwinkel waar Guus zijn kookboek aan het promoten was. Toen we bij de winkel aankwamen, zagen we een enorme rij. We besloten in de rij te gaan staan.
“Ja, sorry Steven. Ik wil hem graag ontmoeten, maar ik ga niet in deze lange rij wachten,” zei hij, geloof ik. Ik begreep zijn standpunt, maar het voelde als mijn enige kans.
“Oké dan, maar ik wil hier graag blijven en hem ontmoeten,” zei ik. “Ik ga weg. Ik ga even winkelen,” antwoordde hij. “Oké, ik app je wel als ik klaar ben.” Hij verliet de rij, en ik bleef wachten. De boekenwinkel was smal en diep. Na enige tijd wachten zag ik eindelijk Guus Meeuwis.
Hij signeerde zijn kookboek en nam foto’s met fans. Hoe dichter ik in de buurt kwam, hoe meer trillingen ik door mijn lichaam voelde gaan. Ik hield mijn boek stevig vast, en in mijn hoofd bleef de vraag malen: doe ik het wel of doe ik het niet? Met een bibberende stem stelde ik me voor. Zeker niet zelfverzekerd. Ik legde mijn boek open op tafel. ‘Wil je dat ik het signeer?’ Hij had de pen al in de aanslag. ‘Eigenlijk… wil ik vragen of je het van mij wilt kopen,’ klonk het in mijn hoofd heel egoïstisch en verkeerd. “Jij bepaalt niet dat iemand moet kopen,” klinkt altijd in een stem in het hoofd, maar wat er toen gebeurde was magisch. Hij leunde achterover en sloeg zijn handen over elkaar. ‘Hoeveel kost het?’ vroeg hij met een vriendelijke stem. ’15 euro,’ zei ik. Hij aarzelde geen moment, pakte zijn portemonnee en kocht mijn boek. Dat hij het geld gaf en mijn boek kocht, was mind-blowing. ‘Maar… dan wil ik wel een
handtekening.’ ‘Natuurlijk,’ zei ik met een opgelucht gevoel. Ik zette mijn handtekening. ‘Mag ik vragen of ik met jou op de foto mag terwijl je het boek laat zien?’ ‘Kom maar,’ zei hij. ‘Mag ik ook op de foto?’ zei de chef-kok die samen met hem het boek had gemaakt. In mijn achterhoofd wilde ik dat niet, maar ik was al zo blij dat ik zonder nadenken ‘natuurlijk’ zei. De foto was genomen. Ik had nog lang haar en mijn haar zat niet in model. Ik ging naar buiten en kwam toevallig mijn vriend weer tegen. Ik vertelde wat er was gebeurd en was zo blij als een kind in de snoepwinkel.
Akwasi
Bij Akwasi ging het totaal anders. Het was meer toeval dan een gepland plan.
Ik kreeg een e-mail dat ik twee kaartjes had gewonnen voor een inspiratieavond in Tilburg, vlakbij het station. Ik wist niet wat ik kon verwachten en waarom ik had gewonnen. Het enige wat ik me kon bedenken, is dat ik dit had gewonnen toen ik optrad in Utrecht. Ik deed mee aan een Poetry Slam.
Poetry Slam kun je een beetje vergelijken met een rap battle, een toernooi voor dichters. Ik eindigde denk ik als vierde op die avond, en weken later kreeg ik een uitnodiging dat ik twee kaartjes had gewonnen voor Tilburg. Ik was zeker verrast. Het kwam echt uit het niets. Ik vroeg een andere goede vriend of hij mee wilde. Hij wilde mee, en we pakten de trein. Hij vroeg steeds aan mij wat het was en hoe het zat. Ik had hier echt geen antwoord op en ik keek de kat uit de boom. We kwamen aan bij de locatie en vroegen om informatie over wat er te beleven was.
In elke kamer was wel iets anders te beleven, bijvoorbeeld een talkshow in de ene kamer en in de andere kamer een tentoonstelling. We besloten naar de talkshow te gaan, maar vonden het een beetje saai. “Zullen we ergens anders even kijken?” zei hij. “Het is een beetje saai, vind ik.” “Prima, jongen,” zei ik. In de hal werden we aangesproken door een jongen van de organisatie. Hij gaf ons een folder en vertelde dat Zwart Licht over een paar minuten een workshop zou geven. De naam Akwasi viel in het gesprek. We wisten helemaal niets van hem of van de groep Zwart Licht, maar hij moedigde ons aan om het te checken. We hadden niets te verliezen, dus we besloten te gaan kijken en namen plaats in de andere zaal.
Akwasi stond bij de microfoon. “Het podium is van iedereen,” zei hij. “Is er iemand die zijn kunsten wil laten zien?” Het bleef stil, toen gaf mijn vriend me een elleboog in mijn zij en gebaarde naar voren te gaan. Ik was onzeker en wilde bijna in discussie gaan met hem, maar er was geen tijd. Met een vervelende blik ging ik naar voren. Ik haalde mijn boek uit mijn rugzak, gaf een korte introductie van wie ik was en wat ik ging doen. Ik pakte de microfoon en droeg een gedicht voor dat niet zo oud was. Dit was de eerste keer dat ik dit gedicht voordroeg. Het heet “Wij zijn superhelden.”
Ik kreeg een applaus en Akwasi vond het geweldig. ‘mag ik een applaus voor Steven’ zei die. Hij sprak me aan. ‘wil je dit gedicht voordragen in ons voorprogramma. Aan het einde van de avond geven we een show voor heel veel mensen. durf je dat’ Ik aarzelde niet en zei uiteraard ‘ja’
Ik liep terug naar mijn maat met enthousiasme uiteraard.
De show voor nu was gek genoeg al over. Iedereen ging de zaal uit en wij ook. Voor dat ik het podium verliet kwam een meid naar mij toe die van de organisatie was. Ze vroeg hetzelfde wat Akwasi vroeg’ Zwart-licht geeft aan de einde van de avond een show. “Is het goed als ik jou inplan in het voorprogramma? Dan kom jij eerst en dan geven hun de show”
Het was bijna zover, en we gingen expres naast het podium staan. Zwart Licht was bezig, en wij dansten op de muziek. Ik filmde Akwasi en zijn vrienden. Het duurde en duurde. Hoe langer het duurde, hoe meer ik me afvroeg of het nog ging gebeuren.
Hij gaf me een shoutout, wat heel bijzonder was. Ik herinner me nog dat ik het podium opliep. Ik was vergeten dat er een verhoogd podium was. Ik liep nonchalant naar voren en viel eraf.
Akwasi schrok, maar gelukkig viel ik op mijn benen. Geen zorgen, en ik droeg mijn gedicht voor. Nadat ik de bandleden een knuffel gaf, verliet ik het podium weer.
De show was voorbij, en ik vertelde Akwasi dat ik graag een foto met hem wilde. “Zoek me later maar op,” zei hij.
“Kom, we moeten gaan. Dit evenement gaat sluiten,” zei me maat en sleurde me naar de uitgang.
“Ik ga niet weg totdat ik een foto heb met Akwasi,” zei ik duidelijk tegen hem. Hij wilde snel weg van de drukte. Ik gaf hem een duwtje en ging Akwasi zoeken.
Ik kreeg toegang backstage en verkocht een boek. Ik was een beetje aangeschoten. Zie de foto.
Arie B o o m s m a
is ook één bekende Nederlander waar ik mijn boek wilde verkopen.
Ik zag in de krant dat hij een boekpresentatie ging houden in een boekhandel in Breda. Ik wist precies welke boekwinkel het was, en toevallig lag daar ook mijn boek. Ik kwam net van de sportschool af, dus ik stonk behoorlijk. Hell yeah. Hij vertelde over zijn nieuwste boek en deed ook wat workout oefeningen.
Ik had mijn nieuwste boek bij me en verkocht het aan hem.
Hardwell
Hardwell, of zoals wij hem gewoon Robert noemen. Ik had hem al eerder ontmoet, dus er waren geen spanningen. Hij had net zijn fotoboek op de markt gebracht, wat betekende dat hij ook een signeersessie gaf. Ik begroette hem zoals ik dat bij mijn vrienden doe en vertelde dat ik tegenwoordig boeken verkoop. Ik vroeg hem of hij er een wilde kopen. Natuurlijk zei hij ja. Maar gek genoeg zei hij even later…
“Ja sorry, man. Ik mag hem niet kopen,” zei hij. In mijn hoofd dacht ik, wat is dit nou? “Mag ik hem dan gratis hebben?” Hij lachte een beetje. “Ja, sorry Robert, maar de zon gaat niet gratis onder,” zei ik. Hij ging het café in, en ik was een beetje geïrriteerd. Ik belde mijn moeder om te overleggen wat ik moest doen.
Dit was nieuw voor mij. Bijna niemand zegt ‘nee’ tegen mij, maar ik was meer geïrriteerd vanwege de reden dan dat hij nee zei.
Na wat gesproken te hebben aan de telefoon, was ik overtuigd. Ik ging naar Robert toe en besloot hem gratis weg te geven. Ik dacht meer aan het feit dat het een mooie promotiestunt kon zijn.
Herman van veen
Voor dat ik boeken had, had ik een belofte gemaakt. Ik zou een handtekening regelen van Herman van Veen. Mijn vader was fan van hem, en ik wilde een handtekening namens mijn vader. Dat heb ik voor elkaar gekregen!
kortom.../
0 Comments