Nolstagie: Marvel & Carry slee
wajooooooooooooooo!!´
Dat was mijn eerste reactie toen ik de televisie aanzette en mijn ogen vielen op een oude film. Dat is lang geleden, dacht ik
Leuk feitje: slechts een halfuur eerder was ik teruggekomen van de kermis. Ik ging lunchen en de rest is geschedenis.
Twee uur na het bekijken van de film, ging ik op weg om mijn vrienden te ontmoeten. Onderweg spookte dit artikel door mijn hoofd.
Laten we beginnen…
In mijn tienerdagen was ik geen fervente filmliefhebber. De enige films die ik regelmatig bekeek en waar ik van genoot, waren de Marvel-films en de films van Carry Slee, meestal met mijn ouders in de woonkamer, waar we gezellig voor de open haard zaten. Mijn stiefvader had een harde schijf vol films, en een van mijn favorieten was ‘Brothers’, een meeslepende dramafilm. Ik hield van dramafilms.
Ik herinner me ook een enge film die ik met hen zag. Nou, ‘eng’ is misschien niet het juiste woord; het was meer een gevoel van gevangen zitten en hoe kom ik hieruit als je wordt gekidnapt.
Deze film heeft indruk op me gemaakt, omdat er een scène was waarvan ik de rillingen kreeg. Ze deed alsof ze zichzelf had opgehangen, en de kidnapper werd woedend en voelde zich verslagen. Er speelt ook een man mee die haar zoekt en haar ziet hangen. Ze kijkt hem aan en haar ogen zien er angstaanjagend uit. Ze was niet dood!
Superhelden
Mijn liefste voor Marvel is best wel goed. Ik genoot van Spider-man met Tobey Mauger. Ik genoot van The Wolverine uit 2013 en de andere superhelden films die uit kwamen in die jaren. Er is specifiek één scène bij Marvel die mijn aandacht greep.
De scène is van de film The Hulk.
Het is niet een goede scène op zich, maar voor mij was het heel uitdagend. Ik was ook nieuwsgierig wat er achter die deur of speelt of ik ging veel denken denkbeeldige van wat ik achter de deur afspeelde. Dat was iedere val mijn inspiratie voor één gedicht te schrijven dat ik in mijn eerste boek staat en mijn inspiratie om meer Marvel te kijken.
Mijn leukste one line is die van The Hulk in The avanger. ‘thats my secret, Cap. I’m always angry
Toevallig is het weer The hulk. Ja man, ik hield van de Hulk die dingen kapot maakte en boos was. Nu is het een vriendelijke reus zegmaar. Mij niet bellen meer.
Carry Slee
een naam die bij bijna elk tienermeisje bekend is. Mijn zus had een flinke collectie van haar boeken. Ik probeerde er ook een paar te lezen, maar ergens in het midden verloor ik interesse. Gelukkig waren haar boeken verfilmd. De eerste film, 'Afblijven', was een enorme hit. Ik vond het ook geweldig.
Maar er was één boek van Carry Slee dat ik vet vond. Een boek waar je zelf zelf het verhaal kon bepalen, bijvoorbeeld door links of rechts te gaan. Dit concept wekte mijn interesse.
Afblijven
was de eerste film van Carry Slee, met zelfs Brainpower die daar het nummer ‘Vlinders’ zong, dat destijds een grote hit was. Het verhaal was goed, maar ik begreep het toen nog niet helemaal, vooral de aspecten over drugs. Ik was te jong of onwetend.
Het is lang geleden dat ik die film zag .poeh,poeh
Timboektoe
Deze kunnen we snel skippen, want ik heb er weinig woorden voor. Het boeide me niet, het verhaal en de film ook niet
Radeloos
Dan komen we bij nummer 3, en die verdient alle aandacht:
Radeloos’ is waar het allemaal begon en waar mijn inspiratie voor dit artikel vandaan komt.
Het kijken van deze film bracht zoveel emoties naar boven. Ik voelde dezelfde energie als tien jaar geleden. Er is weinig veranderd in die tijd, en dat maakt ‘Radeloos’ mijn favoriete Carry Slee-film, omdat het zo herkenbaar is.
Hoe ga je om met het verlies van je vader en de effecten ervan? Opeens heeft je moeder een nieuwe vriend, is dat niet wat snel?
Je gaat op zoek naar antwoorden en je denk steeds dat jij de oorzaak bent van zijn dood? Het voelt alsof iedereen opeens verandert in klootzakken. Zo voelde dat ook bij mij
Ik wil graag een shoutout geven aan Paco, gespeeld door Marius Gottlieb, voor zijn indrukwekkende rol. Zijn momenten raakten me altijd diep.
Ja, deze film raakt me echt. Het enige verschil in mijn verhaal met dat van de oude ik is het moment waar de moeder van Yara opkomt voor haar. De trots die ze uitstraalt, gevolgd door een harde toon. Het publiek juicht voor haar. Het gaf mij ook een gevoel van trots en een brok in de keel om op te komen voor anderen.
Heel gek. Ik weet niet waarom ik dat voelde. Ik werd een beetje jaloers, omdat het bij mij weinig gebeurde
Lover of Loser
Nu komen we bij de 4e film. Ik vond het een goede film, maar het raakte me niet op dezelfde manier. Bovendien wist ik nooit wie de ‘lover’ en wie de ‘loser’ was.
Spijt
En dan is er ‘Spijt’.
oeps, foutje. De film ‘Razend’ kwam eerder, maar die film voelt vaag of zoals Mark Rutte zou zeggen: ‘Ik kan me dat niet actief herinneren.’
Maar ‘Spijt’ heeft wel indruk op me gemaakt, vooral vanwege de gebeurtenissen. In mijn late tienerjaren werd ik gepest, uitgescholden vanwege mijn stem, houding en mijn handicap.
Mijn weerbaarheid brokkelde af totdat ik zelfs de opmerkingen van een jongen op school niet meer kon verdragen. Dit soort situaties blijft helaas nog steeds voorkomen, zij het in een andere context.
De film ‘Spijt’ heeft me niet persoonlijk getriggerd, maar de laatste scènes waarin de pesters spijt krijgen en dat de pester opgepaktwordt en gearresteerd wordt. Het herinnert me aan hoe belangrijk het is om op te staan tegen pesten en de gevolgen daarvan.
0 Comments